18
zou ijlen, om hem in cle armen te vliegenen dan
dacht hij weer hoe heel anders het was geweest
toen hij vertroknog voelde hij de beklemming
van het oogenblik van afscheid, zag hij de hope-
looze, droeve uitdrukking op Marianka's betraand
gezichtje.
Ze had hem, bijgeloovig als eene echte Russin,
een klein heiligenbeeldje meegegeven, dat hij altijd
op de bloote borst moest dragen als talisman.
Het zou hem beschermen tegen de vijandelijke
kogels; dat geloofde ze vast in haar kinderlijk bij
geloof en ook Dmitri had het altijd een zoo warm,
veilig gevoel gevondenen vaak in oogenblikken
van neerslachtigheid had de gedachte aan het
beeldje en aan haar die 't hem gaf, hem weer nieuwe
kracht geschonken. Al peinzende hadden ook nü
zijne vingers hun weg gezocht en gevonden door
zijne kleeren, en onwillekeurig moest hij even
lachen, toen hij bemerkte, dat als 'tware zonder
het zelf te weten, zijne hand het beeldje van zijn
borst had genomen.
Dan liet hij zijne gedachten weer den vrijen loop,
en voorbij holden ze in wilde vaart, als in
cinematographengeschitterbrengend allerlei lief
en leed, tafereeltjes uit het verleden terug in zijn
geheugen, plots verschijnend, dan uiteenstuivend
als zoo straks de sneeuwvlokjes.
Zoo stond hij onbeweeglijk, ver, heel ver weg
in het land der gedachten, en nog steeds hield hij
den talisman in de hand. Plotseling echter werd
hij opgeschrikt door Saschadie snelschor
fluisterend, hem iets meèdëelde.
