24
te veel emoties om in één' dag te beleven. En
toch zijn ze in 24 uur verwerkt.
„Op naar Brussel!" was de leus. „Naar onze
Belgische collega's
O, de opgewondenheid was begrijpelijk. Waren
alle ontmoetingen met de Belgische cadetten niet
onbeschrijfelijk geweest Was de eerste ontmoeting
in Antwerpen niet het toonbeeld van eene inter
nationale verbroedering? Was hun bezoek aan
Breda en aan onze Academie niet onvergetelijk
geblevenhad het geen slachtsoffers geëischt voor
politiekamer en provoost; werd daarvoor niet om
wraak gegild? Ja, maar om zoete wraak, die
slechts kon uitloopen op een meer dichte toena
dering, op een verdere en onverbreekbare ver
broedering.
In deze en dergelijke gedachten verdiept, zat
ik droomend voor me uit te staren in genoemden
D-trein en had als overburen niemand meer of
minder dan een sergeant-majoor-administrateur en
echtgenoote, die met een sprekend geen-buiten-
landsch-verlof gezicht een slippertje gingen maken
en in Antwerpen potverteren.
Ja, het was er eindelijk van gekomen. Met
uitgebreide strijdkrachten zouden we naar het
Zuiden oprukkenmaar toen het tot een beroep
op de vaderlandsliefde kwam, bleken slechts drie
man hun leven beschikbaar te stellen. De strijd
was er des te heftiger omde overwinning te
eervoller.
Welnuaan het station in Roosendaal stonden
de Aap en Timmy Sr. te wachten en vol moed
