40
Ik werp een blik het venster uit
Ik zie het licht der stad.
Een traan welt borrlend uit mijn oog;
Ik denk aan haar, mijn schat.
Hoe lieflijk leek zij gistren nog,
Toen 'k in „de Staat" haar zag.
Hoe popelde mijn trotsche hart.
Hoe schaterde mijn lach.
Haar bijzijn heelde al mijn smart,
Haar aanblik troostte mij.
Haar invloed monterde mij op
Wat maakte die me blij.
En nu, nu zit ik hier alleen;
Ik smacht naar haar, ik sterf.
Ik werp me in mijn bajonet,
Als 'k haar nog langer derf.
O, had ik toch haar roode bloed,
Die bruisend' inhoud, hier;
Ik zwoer met dure eeden dan
'k Drink steeds „Maastreechterbier".
Maar zijbemande groene flesch
„Tien liter", wat een vracht,
Staat in 't buffet „Continental"
En ik sta hier op wacht.
ELLAM,
