CXlV
toeschetterenniet meer menu's uitje taast behoe
ven te vossen en geen minnebrieven meer te kalken.
Traditioneel werd den jongsten en den oudsten
ex-baar gelegenheid gegeven hun dankhun innigen
dank uit te spreken, dat zij mensch waren ge
worden. Zelden hoorde men dan ook gloedvoller
speechen.
Nu zouden we eens hoorenwat er in en om de
C. S. te koop was. Door de Oudste-Jaars werden
we opgevoedze zorgden dat wij gecultiveerd wer
den om buiten te kunnen optreden. Eilacie, een
Oudste-Jaar zelf is ook geen godheidEr kwam
nattigheid met den Senaat en de heeren traden
af. „Hierna beter", juichten wij en gingen vol
vertrouwen de toekomst tegemoet.
Langzamerhand leerden wij ons nu wat vrijer
bewegen; er kwam wat afwisselingtooneelstukjes,
die door ons op verschillende wijze werden ge
waardeerd, een voordracht van Luitenant Blaauw,
die ons wat fanatisme inblies voor het militairisme,
zoodat er dien avond eens niet op het menu ge
scholden werd, niet geschetterd over maatregelen
van hoogere machten en geen parodieën op het
kader verzonnen werden. We schikten ons dus
vrijwel.
Zoo kwam de laatste avondKerstbal. Wat
werden de dames geapprecieerdwant de quantiteit
was niet groot, maar de qualiteit exquis!
Reikhalzend hadden we uitgezien naar 't verlof.
Nu was het er. Voor 't eerst, gedurend een eenigs-
zins behoorlijken tijd met verlof onder de menschen.
Tien dagen, wat een tijd; maar hoe geheel anders
