86
zich deze voor haar te openen, waarvoor ze hem
met een blik uit haar mooie oogen bedankte.
Toen zij verdwenen was, borg von Rotenbach zijn
schrijfgereedschap op, ontkleedde zich gedeeltelijk
en begaf zich zoo te bed. Het was oorlog!
Het duurde echter geruimen tijd eer hij den slaap
kon vattentelkens zag hij weer dat lieve meisjes
kopje voor zich met de mooie, donkere oogen.
Eindelijk echter deed de natuur haar rechten gelden
en hij viel in een diepen slaap, waaruit hij eerst
door een herhaald schudden aan zijn arm ont
waakte. Het was zijn oppasser, wien hij gelast
had hem om 6 uur te wekken en die op deze wijze
aan zijns meesters bevel voldeed.
Hij bleek niet de eenige te zijn, die zoo vroeg
op was in huis, want het eerste, wat hij hoorde,
was een heldere meisjesstem, die een aardig Fransch
liedje zong. Hij twijfelde niet, wie de vroolijke
zangeres was, en luisterde met welgevallen. De
oppasser bracht onderwijl zijn uitrusting in orde
en zoodra hij hiermede gereed was, zond von
Rotenbach hem naar den ritmeester om diens
orders te gaan halen.
Kort nadat de jongen vei trokken was en onze
luitenant juist bezig was zijn attilla dicht te knoopen,
kwam zijn lieftallige gastvrouw binnen om hem
zijn ontbijt te brengen. In zijn haast om geheel
gekleed te zijn, trok hij een der knoopen van zijn
jas af, welke haar voor de voeten rolde. Zij raapte
hem op en hield hem vragend lachend in de hoogte
waarna hij op de leege plaats in een der rijen wees
en verklaarde, dat het er in het veld niet zoo
