56
hij een stapeltje brieven, met rose en blauwe
lintjes samengebonden. Brieven van haar!
Hij legde ze op een stapeltje op het kozijn,
stak ze aan en binnen eenige minuten lag er
niets meer dan een hoopje zwartgeblakerd papier
en een stukje rose lint. Het laatste stopte hij
weer in het kistje, de rest ging het raam uit.
Ziezoo, hij zuchtte verlicht, dat was achter den
rug. Maar nu was zijn kracht ook op; als versuft
viel hij machteloos neer op zijn divan, zijn hoofd
in de kussens verbergend en snikte, snikte het
uit als een klein kind; totdat hij in een lichte
sluimering rust vond.
II.
In dien tusschentijd was ook Elly thuis gekomen.
Met een onverschillig gezicht trad ze de huiskamer
binnen, waar haar moeder ijverig zat te naaien.
Ze nam een stoel en ging zitten.
,,'tls uit", zei ze toonloos.
Verschrikt keek haar moeder op, niet begrijpend.
,,'tls uit" herhaalde ze uit tusschen Vic
en mij!"
„Maar kind", zei haar moeder ontsteld, bij wie
iets van de waarheid begon door te dringen, „en
ik dacht juist
„Stil, het is niets, hoor", trachtte Elly haar
gerust te stellen en niettegenstaande haar ver
driet, zag ze haar moeder met een ironisch glim
lachje aan, daar deze door haar woorden blijk
gaf, niet het minste begrip ervan gehad te hebben,
