57
wat Vic voor haar geweest was. Haar moeder
beschouwde het echt ais een kalverliefde; och,
en was het nu uit? nu ja, een tijdje treurde Elly
misschien om hem en dan vond ze wel weer een
ander. Aanbidders genoeg, vond haar moeder,
hoewel misschien niet zoo knap en zoo rijk als
Victor Tersteeghe.
Hoewel mevrouw van Rhenen niets meer zeide,
voelde Elly instinctmatig den gedachtengang harer
moeder en ze lachte, terwijl haar ziel schreide,
schreide van felle smart. Ze kon het in de kamer
niet langer uithouden, de tegenwoordigheid van
haar moeder, die haar in niets begreep en in
niets met haar meevoelde, was haar in deze
oogenblikken een ware gruwel. Langzaam ging
ze naar bovennaar haar eigen zitkamertje. Alles
getuigde hier van fijnen smaak en muzikalen
geest. In een hoek stond een vleugeleen mooien
Bechstein: het geschenk van een rijken oom; overal
hingen photographieën van bekende musici, zoowel
van den ouden als van den nieuweren tijd, terwijl
een muziekkastje dit gedeelte van het interieur
voltooide. Het andere gedeelte was eveneens zeer
artistiek ingericht. Bonte doeken hingen aan de
muur, een paar aquarellen van bekende schilders,
verder vaasjes en allerlei kleinigheidjes, die een
kamer een gemoedelijk en gezellig aanzien geven.
Elly liet zich neervallen in een gemakkelijke
stoel en sloot de oogen. Ze was moedoodmoe
ze kon niet meer: en wat moest ze beginnen?
Wanhopig keek ze om zich heen, wat moest
ze doen Ze kon niet leven zonder hemzonder
