65
de rest op haar rug neerviel als een gouden stroom
tot over haar middel en dan het slanke, fijne
figuurtje, gehuld in een wolk van zijde en tulle
dat alles was bijna te mooi om waar te kunnen
wezen.
En toch was het waar, dat was werkelijk Elly
van Rhenen, dat alles was nog geen dertig uur
geleden als een stuk speelgoed weggegooid door
een jongen als Victor Tersteeghe.
Hoe was het mogelijk!!
En al dit uiterlijk schoon verborg een hartdat
gebroken was van verdriet over dienzelfden Victor
Tersteeghe. Nogmaals: hoe was het mogelijk!!
Het rijtuig was voor. Voorzichtig stapte Elly
met haar witte schoentjes over de ruwe kiezels
en in het rijtuig, gevolgd door haar moeder. Het
portier klapte dicht en weg reden ze.
Elly rilde en trok de wit zijden, met bont afge
zette sortie dichter om zich heen. Niet van kou
rilde ze, enkel van zenuwachtigheid. Het was
voor haar namelijk de groote vraag of Vic komen
zou of niet. Eerst had ze stellig gedacht van niet
want ten eerstewat zou hij er aan hebbenomdat
hij toch met geen ander meisje danste dan met
haar en ten tweede zou hij toch wel zooveel gevoel
hebben om te begrijpen, dat het voor haar ellendig
moest zijn, als hij kwam.
Maar 's middags had ze van een vriend van Vic
die blijkbaar nog van niets wist, gehoord, dat hij
waarschijnlijk wèl zou komen. Ze zou het vreeselijk
vindenovreeselijkVerbeeld jehem den heelen
5
