72
en hij had haar toen naar een rustig plekje op het
terras gebracht, en daar zat ze nu; ze was juist
even alleen, want Yan der Wielen, zoo heette haar
danseur, was een oogenblik weg om ijs te halen.
Daar zat ze nu, alleen, in het donker. In de
verte hoorde ze dansmuziek en het geschuif van
voeten; maar de eenzaamheid deed haar goed;
ze zat met het hoofd in de handen en peinsde,
peinsde
Plotseling hoorde ze voetstappen naderbij komen
ze dacht natuurlijk dat het Yan der Wielen was
en vond het de moeite niet om op te kijken. De
voetstappen naderden snel, nu waren ze vlak bij
haar. Elly voelde de noodzakelijkheid om op te
kijkenmaar een zeker iets weerhield haar. Vlak
voor haar hielden de voetstappen op en toen hoorde
ze een stem zeggen:
„Ellyen zoodra had ze de eerste letter
greep niet gehoord, of met een ruk vloog ze op
en stond vlak tegenoverVictor.
Alles om haar heen draaide en duizelde, haar
hart bonsde, alsof het barsten zou, het bloed golfde
naar haar hoofd, het werd zwart voor haar oogen,
ze wankelde, maar plotseling bracht zijn stem haar
weer tot bezinning, helder en doodgewoon als
altijd, klonk het: „Elly, heb je nog een dans
voor me?" Ze had ineens een gevoel, alsof ze
heelemaal in een koud ijzeren pantser zat; het
floers voor haar oogen verdween en ze zag hem
voor zich staan met een vragende uitdrukking op
zijn gezicht; en plotseling was het, alsof ze be
vroor van binnen; zoo ijzig koud voelde ze zich
