73
ineens. Maar door haar heele wezen heen schokte
een verontwaardiging, zóó diep, zóó fel, als ze nog
nooit gevoeld hadze keek hem even aan met een
blik, die haar geheele ziel weerspiegelde, draaide zich
zonder een woord te zeggen om en ging heen.
Eenige maanden later zat Victor Tersteeghe m
de gezellige rijk gemeubileerde huiskamer aan de
goedvoorziene ontbijttafel.
Hij was wat laat en at daarom alleen.
Onverschillig sneed hij onder het eten de blieven
en andere poststukken open, die naast zijn bord
lagen.
Plotseling hield hij op met eten, want een cou vertje
had zijn belangstelling opgewekt.
„Wie van mijn kennissen zou nu weer verloofd
zijn dacht hijterwijl hij werktuigelijk het couvert
opende.
Met de kaartjes in zijn hand bleef hij zitten en
onafgebroken was zijn blik gericht op die twee
namenElhy van Rhenen en Reinout van Schaveren.
Hij zag niets meer dan die twee namen, alles
verdween en slechts haar naam met die van zijn
aartsvijand bleef hij zien, tot er twee groote Hanen
in zijn oogen opwelden, twee bittere tranen.
Zijn hoofd zonk op zijn arm en de stilte van
de kamer werd door een gesmoord snikken
verbroken„Elly, o, Elly, waarom zoo
wreed
„Dunks".
