69
honderden voor zijn voeten? Het kan niet! Het
moet een vergissing zijn! Blijven moet hij. Ja,
ze zijn bang, al die anderen! Lafaards zijn ze.
Maar hij zal alléén den vijand bestrijden, en hen
dooden, dooden
En terwijl de lange, grijze linie der Siberische
scherpschutters zich verheft, een laatste salvo af
geeft en aan de andere zijde van den berg ver
dwijnt, werpt Luitenant Kweznasof zich als een
dolle stier op zijn vijanden
Het was als een groote, grijs-witte wolk, die heel
laag zich boven hem uitspande en af en toe iets
hooger zich verhief en weer daalde, vouwen vormend
met donkere schaduwen.
Zijn groote, koortsige oogen staarden verbaasd
en angstig op naar dat vreemde, dreigende gevaarte,
zoo dicht boven zijn pijnlijk-kloppend hoofd. Het
drukte hem neer, diep neer, alsof hij zou zakken
in een peillooze ruimte.
Ieder oogenblik verwachtte hij dat het nog lager
zou komen, steeds lager, tot het eindelijk zou
neerdrukken op zijn hoofd en zijn lichaam en hem
zou verpletteren.
Duizelig werd hij van angst en van de inspanning
zijner oogen en hersenen, die trachtten te begrijpen
en zijn lichaam omwerpend, wat hem een kreet
van pijn ontlokte, drukte hij zijn hoofd in de
kussens.
Maar de pijn verdween weer en toen hij zijn
oogen weer opende en opkeek, trachtend met kalmen
