72
had hem iets gezegd iets vreeselijks, dat hem had
doen verstijven van schrik. Ja, nu wist hij het
nu herinnerde hij zich weer alles
Dat vreeselijke, die enkele woorden, waren als
een doodvonnis voor hem geweestzijn rechterbeen
moest geamputeerd worden
Maarwas het niet gebeurd Was het een droom
geweesteen angstige, krankzinnigmakende droom
Hij moest weten!Zijn hand voelde langs zijn
been en toentoen gilde hij gilde van woede-
smart. Zijn rechterbeen was geamputeerd
Tranen van spijt brandden in zijn oogen. Het
was dan waar! Hij was een stumper geworden,
een invalide met één been. Yoor altijd zou hij
voortaan als verminkte het leven door moeten
sukkelen. Zijn krachtigschoon gevormd lichaam
waarop hij zoo trotsch was geweestwas vervormd
tot een leelijke, onevenredige klomp vleesch. Zijn
mond vertrok zich om het niet uit te gillen; zijn
tanden drongen in zijn lippen om toch maar stil
te zijn, heel stil, niet te toonen hoe hij gebroken
wasvoor goed
Zoo stil liggend op zijn rug, zijn oogen vol in
gehouden tranen starend door een floers omhoog,
vond hem de zuster.
Haar oog, dat reeds zoo vele dergelijke tooneelen
had moeten zienbegreep allesen zij knielde neder
naast zijn bed en nam zacht zijn langs de dekens
afhangende hand in de hare en sprak hem woorden
toe van troost. Het waren geen woorden, die slechts
klanken waren voor den invalide; Alex voelde hoe,
onder haar zachte spraak, zijn smart langzaam
