78
van smartelijke verbazing. Alle kleur verdween.
Haar gelaat werd bleekdoodsbleeken haar vingers
lieten liet velletje papier met de zwarte figuurtjes,
die dansten voor haar oogen als kleine duiveltjes
vallen op den grond.
Toen zakte ze als een heel oud, zwak vrouwtje
neer op den divan, ineengekrompen als van pijn
en door haar vingeren die ze tegen de oogen drukte
sijpelden tranen
Haar hersenen trachtten kalm en koel te werken.
Maar ze wisten slechts één dingdat het uit was
tusschen Alex en haar. Dat hij zich had vergist;
dat hijAlex nu heel zeker wistdat liefde zich
niet stoort aan schoonheid; dat hij nü liefhad en
óók bemind werd, zooals hij zich dat had voor
gesteld. En dat zijDarja hemden verminkte
toch niet meer haar -liefde zou kunnen schenken.
Dat hij haar schreef, omdat zij toch nog te veel
medelijden met hem zou hebben om ronduit hem
te doen weten dat ze hem nu niet meer kon be
minnen omdat immershaar liefde schoonheid
vroeg
En nog iets stond er, iets, dat haar stak, als
brandende naalden, die drongen in haar vleesch
er stond: misschien, Darja, zul je blij zijn
met dezen brief! Ja, o God, ja, dat stond er:
blij blij
Ja, ze was blij
