kiezen van die twee om den bijna zekeren dood
tegemoet te gaan? Eindelijk deelde hij Henri daar
bij in als commandant. Reginald herademde;
beter dan de meeste anderen had hij ingezien, wat
die schijnaanval inhield. Nu moest Henri dat
doen en hijReginald kreeg de gelegenheid om
zich te onderscheiden.
Ineens dacht hij aan haar. Wat zou zij zeggen,
als zij bericht kreeg, dat haar man dood was, ge
sneuveld in een der eerste gevechten al, zonder
kans te hebben gehad zich te onderscheiden Toen
drong een gedachte naar boven in zijn denken:
moest hij, die vroeger voor haar leefde, nu toezien,
dat ze ongelukkig werd.
O, ja, ze werd vrij, als Henri, maar zou
ze hem ooit vergeten? En ja, hij had toch eigen
lijk zooveel aan haar te danken: zijn zelfvertrouwen,
zijn ambitie. En nu zou ze ongelukkig worden!
De commandant vroegof iemand nog iets te
vragen had over de opdrachten.
Reginald vroeg toen of de opdracht van Henri
niet aan hem kon worden gegeven, die opdracht
was gevaarlijk en Henri was getrouwd
en om een beter argument te zoekenen
Henri kende dat terrein beter.
Dat laatste was niet waar, dat wist hij, evenals
de anderen.
Het laatste argument woog bij den commandant,
wien het tenslotte bijna onverschillig liet, wie
van beiden, dien aanval leidde.
Even later stonden alle officieren buiten en
Reginald ontving hun handdrukken kalm, hij wist,
