54
clat ze hem dankbaar waren, omdat Henri bemind
WCIS
Maar ééne dankbetuiging deed hem trillenHenri
dankte hem„ook uit haar naam".
Toen Reginald alleen was, dacht hij er aan,
hoe ook zijn laatste ideaal „generaal worden" hem
niet geschonken was.
Tegen den morgen viel men aan. De kleine
troep worstelde naar boven, door prikkelversper
ringen heen. Ineens een lichtgolf en dadelijk daarop
mitrailleur-geknetter. Toch vorderden ze, maar
elke seconde werd de kogelbundel dichter.
Van de neven-forten lichtte het nu ook en de
eerste granaten vielen op de helling, hei-belicht
door zoeklicht uit het fort. Reginald zelf was
tweemaal al getroffen, maar stormde door. Ze
waren al hooger, dan hij ooit gedacht had te zullen
komen, maar telkens vielen er meer.
Plotseling werd het donkeren Reginald hoorde
een dof-druischen voor hem. Snel verzamelde hij,
wat er nog restte van zijn klein aantal mannen.
Maar niet kon hij keeren, de heftige bajonnet
aanval. Hij zelf viel, met een diepen stoot in
zijn borst. Hij voelde zich sterven. Even
dacht hij nog, dat het toch gelukt was
ze verwachtten zeker geen andere aanval, anders
hadden ze niet gewaagd uit te vallen. En daar
was het al, eerst een alarmkreet, toen een donderend
hoera, dat een gevecht inleidde.
Toen Henri een uur later de helling afliep, ging
de zon juist op. Er was nog niemand geweest,
