63
Een groote drang kwam bij hem op, om een
einde aan de marteling te maken, een einde aan
dat levendat voor altijd was vernietigd.
Hij trachtte niet eens te worstelen tegen dezen
drang, zwakkeling als hij was, trachtte zelfs niet
te kampen tegen zijn leed en mannelijk zijne smart
te dragen.
Sterven wilde hijeen einde maken aan de smart,
die hem te machtig was.
Maar als hij dan sterven zou, dan niet hier,
niet hiér in deze kalme, heldere atmospheer, neen,
diep in den grond, diep in het donker, in de mijn
wilde hij stervenin de mijndie hij niettegen
staande alles, nog lief had.
Toen hij aan de mijn kwamwas men verbaasd
hem zoo spoedig weer te zien. Op alles, wat men
vroeg, gaf hij slechts korteonsamenhangende en
verwarde antwoorden.
Hij nam zijne lamp, daalde af en begaf zich
naar den gang, waaruit men hem tot zijn bitteren
spijt had gered.
Daar aangekomen, weifelde hij een oogenblik,
niet uit een hooger gevoel, maar uit lagen angst
voor den dood.
Toen hij echter aan zijne moeder dacht, kwam
de namelooze smart weer in alle hevigheid bij hem
op en nu stond zijn besluit vast.
Het zwoelzoete gas begon weer op hem te werken,
hij voelde zijn hoofd zwaarder worden en glimlachte
treurig bij dat gevoel.
