11
Hij sprak van liefde en van plicht en geen snik
verried hem.
Ze keken allen in 't vuurze durfden hem niet
aankijken, om zich zelf niet en om hen niet. Hij
maakte zich langzaam los van haar, hij komt zoo
niet meer, al wilde hij zoo graag. Toen hij gezegd
hadsloeg ze haar armen om hem heen en snikte.
Ze kon niet langer sussen het diepe snikken
opwellend in haar.
De zusjes huilden nu ook en Ma ook. En weer
snerpte de onverbiddelijkheid. Hij alleen wilde
staal-sterk blijven, maar diep daalde zijn hoofd
over haar. Nog tien minuten. Hij voelde het
tikkend jagen van die pendule en het gesmoorde
gesnik door zich heen gaan.
Het was hem of zijn hart die trillingen overnam
en nu eens zijn bloed door 't zijne aderen joeg, dan
weer vertraagde die vaart en zwaar deed bonken
in zijn moe hoofd. Hij rilde, het was tijd.
IJzeren Plicht wenkteLiefde zweeg
maar smart streed.
Toen ging hij
Karadron.
