D R O O M
Ik heb gedroomd een sprookje van een sneeuw
klokje in den woesten winter.
Van een bloempje, dat één dag heeft gebloeid
en toen is doodgegaan
Er was even warmte van lage zon en zie, toen
heeft het gewaagd, uit te groeien boven al het
zwart rondom, héél klein en têer, maar ook héél
blank en rein
En één dag heeft het zoo gestaanzacht gestreeld
door de verre zonnestralendankbaarblijtevrêe
als een stil klein kind, dat gekoesterd wordt
Maar in den nacht kwam storm, en kou van
kille sneeuw
Toen stierf het klokje en wèl heb ik gehoord
het weenen van de bloemenziel in mijnen droom
het wasals 't breken van iets moois
Ik l}eb gedroomd
Maart 1915.
Max.
