LXXV
de laatste jonkers him koffers en detachementskisten
hadden gepakt enmet vluggen tred de brug over
gestapt waren om al het theoretisch geleerde ot
niet geleerde, in de diverse detachementsplaatsen
in praktijk te gaan brengen?
Dat is zeker, de jonkers zelf, wisten het niet.
Zij wandelden de poort uit zonder zelfs een afscheids-
blik te werpen op het grijze, vierkante gebouw,
dat hun immers over een paar maandjes weer een
welkom zou toeroepen
Juli ging voorbijzooals die maand iedei jaai
voorbij gaat; warme dagen, regendagen, dagen van
zwaren dienst, dagen van zalig-niets-doen. Dn
de avonden waren als alle Juli-avonden: soms
zwoelwarmangstig-drukkend naheeten zonnedag,
avonden van lekker-lui zitten in gemakkelijke lieten
stoelen van buitensociteitenavonden van rustig-
kalm wandelen door stille, eenzame boschweggetjes
alleen met onze gedachten ofniet alleen;
en ook avonden van druiligen regen, waarop mets,
niets beters te doen was dan te zitten lezen o
praten rond koffiehuistafeltjes.
En zóó rustig en kalm verliep die eerste maand
van het detachementdat geen van ons het groote
Gebeuren voelde naderen
Maar toenopeenswas het er. Het ongelooflij te
was gekomenEn twee dagen vóór ons
lang-verbeide verlof, kwam het eerste offlcieele
besluit, dat ons eigenlijk pas de ernst van den
toestand deed inzien; we werden geconsigneeu
De teleurstelling, dat het verlof hierdoor aan onzen
neus voorbijging, werd opgeheven door het ver-
