ya
De rest in koor
„Ja, natuurlijk, d'r zaten al een stuk of tien lui, dus ik
heb het scherm maar vast opgehaald. Maar jullie zijn ook
altijd te laat."
„Anders jij wel
En dan gingen enkele spelers, die op moesten treden,
weg en kwamen er weer andere terug. Soms moest er een
haastig van costuum verwisselen, maar dat was natuurlijk
nergens te vmden, tot iemand het dan in eens ontdekte
in een kist, die ze juist heelemaal hadden leeggehaald.
Dan scheurde het open bij het aantrekken en werd het met
een paar veiligheidsspelden weer dichtgemaakt, en dan
scheurde het aan den anderen kant weer open, tot het
eindelijk goed zat, en dan ging de speler weer naar voren
en op het tooneel.
Zoo ging het een tijd lang door, tot het zoo langzamer
hand naar z n emd liep. De spelers werden hoe langer
hoe minder rolvast, maar dat gaf niets.
Dan deklameerde-n-ie den rol, die hij nooit had geleerd,
en zei zoo maar iets, dat kan worden beweerd,
met soms een klem bakje er door gemêleerd,
tot de zaak was gemaakt en hij afgemarcheerd.
Toen eindelijk het scherm voor de laatste maal was dicht
gehaald, gingen de artisten zich vlug verkleeden en haastten
zich naar de zaal. In de kleedkamer bleef mets anders over
dan een groote hoop costuums en pruiken. Er werd nog
wel door iemand geprobeerd wat orde op de zaken te stellen,
maar de anderen moesten daar mets van hebben, en zeien
„Zoek het zelf maar uit".
j"l Het publiek was uit de zaal verdwenen de spelers
145
