173
zag dat waren de schitterende oogen van zijn trouw dier, ze
fonkelden in het vage licht en keken hem onheilspellend aan.
Het was of het arme dier iets vermoedde van hetgeen
zijn meester zoo dadelijk zou gaan doen.
Karei werd angstig te moede en toch moest het ge
beuren, het gold hier zijn eer
En daar zou het noodlottige geschieden, reeds haalde hij
zijn spuitje te voorschijn en zocht in de schemering naar
de geschiktste plaats om de inspuiting te doen plaats hebben.
Elet stond hem tegen, maar het moest immers. Zijn eer,
ja zijn eer moest gered worden. Zijn hand trilde, (het
spuitje slingerde heen en weer) en besluiteloos stond hij
nog een oogenbhk. Daar hinnikte plots het paard en keek
hem met zijne trouwe oogen nog eens aan en het was of
ze vroegen om het niet te doen, en die blik, ja, hij ont
zenuwde Karei en rinkelend viel het spuitje neer. Weer
hinnikte het edele dier, maar het was of dit geluid anders
klonk, het was een geluid van dankbaarheid dat Karel's
oor trof en weer ontvluchtte hij de stallen, als den avond
te voren
Vroolijk wapperden de vlaggen van de tribune op het
ren-traject en een bonte menigte bewoog zich rondom het
punt, waar de paarden verzameld waren, voor den komen
den strijd.
Tusschen de menigte bewoog Karei zich met Charlotte
bleek was zijn gelaat, zenuwachtig zijne trekken en zijn
gang was niet zoo vast als anders.
Daar ging de bel voor den start. Nog één blik met
Charlotte wisselde hij en dan begaf de jonge officier zich
naar zijn „Black Nog een streehng over den hals van
zijn lievelingsdier en toen zat hij in den zadel. r
