Vergeten Leed.
Eté.
Als koel de toppen zachtkens ruischen,
Een wiekslag nauw'lijks wordt gehoord,
En beekjes kabb'lend verder bruisen,
Wit schuimend aan den groenen boord,
Als blanke lelies knikkend schommelen,
In schemerlicht azuur,
Natuur zoo zwijgend in gaat dommelen,
In 't nad'rend avonduur,
Dan zie ik schaduwbeelden sluipen,
Een schaduw van vergaan verdriet,
Van al haar trouw'loos liefde-kuipen,
Maar toch, vergeten kan ik 't niet.
185
