De Lach.
187.
Ze liep langs de straten te zwerven
En ze knipoogde, toen ze liem zag.
Toen wilde hij haar liefde verwerven
Met wat klinklank van geld en een lacli.
En 't was bij het hek van 't plantsoentje,
Dat-ie haar aanschoot en vroeg: „Kindje mag
ik mee gaan?" Ze keek naar haar schoentje,
En ze knikte van „ja", met een lach.
Sinds zag hij haar trouw bij dat hekje
E11 ihaar zakdoekje waaid' als een vlag
Hem tegen, in 't duister van 't plekje,
Waar ze stond, met een vroolijken lach.
Ze liepen in 't donkere laantje
En bespraken, opnieuw eiken dag,
De liefde en zoenden in 't maantje.
Om haar m-on'd was een hoopvolle lach.
C
J"
