Mijn tafel is leeg, alleen zijn er nog mijn boeken. De
bloemen zijn dood.
Ze kwam zooials anders, met haar diepe, lieve stem, maar
in haar oogen een vreemden glans. Ze ging dicht bij ine
zitten en keek me lang, dringend aan. Ze speelde nerveus
met een knoopje aan den hals van haar bloose, dat ze
losmaakte en daarna weer dicht deed, haar hand beefde.
Eindelijk heb ik mijn angst overwonnen. Ik voelde dat
het liefde zijn moest en de behoefte van mijn hart.
Ik ben naast haar gaan staan, en heb haar plotseling
in mijn armen genomen en kuste haar brandend en vast
op haar oogen en haar mond.
0, die kussen, die eerste kussen, ze waren vol geluk.
Plotseling maakte ze zich uit m'n armen los, plaatste
zich voor me, met haar handen op de heupen, en toen
gebeurde hetik kan het niet neerschrijven bijna.
