PIERROT.
Breda droop weer eens van muziek.
Het was kermis. Op 't marktplein, op 't oude kloosterplein
langs den singel, overal stonden de tenten, schreeuwden de
kermisgasten. Van onder de blauwe kepi lachte een vroolijk
huzarensnuit en de haarlok van onder de klep lonkte mee
met zijn knippende oogen naar een dansende meid.
Haast in iedere tent stond een orgel. Hier een kleine, dat je
alleen hoorde als je er vlak bij was; daar een reuzen kanjer,
die met veel belgerinkel en trommelslag zijn nieuwste mop ten
beste gaf. Ze toonden dooreen, die orgels. Naast een serenade
van Tocelli floot en roffelde het van Karolieneke. Kinderen
met ballonnekes in d'r hand strekten hun armpjes uit naar den
ouden marskramer, die kef-kef deed met een hondekopje en
meteen kon sjilpen als een musch.
Daar tusschen dat drukke gedoe nu, in het licht van die
duizenden peerelampjes, die flikkerden in allerlei kleuren, liep
Hans met de handen diep in de zakken, den hoed haast geheel
over de oogen.
Hij, Hans Yermetten, hij was niet vroolijk als de anderen.
Waarom, dat wist niemand. Hij was nooit uitgelaten, deed
nergens aan mee. 'tWas steeds, of hij een of ander leed droeg,
het niet wilde deelen met een ander.
Dweepziek noemde men hem op de H. B. S. Hij was daar
„de idealist", werd er niet begrepen. Niet, dat ze hem niet
mochtenneen dat niet, maar Hans och Hans daar
kon je nu eenmaal niet mee praten.
119
