Weer mis was zijn laatste ring. De kerel schuddebuikte,
maakte hik-geluidjes.
„Nog zoo eene borrel juffrouw! Aacht ouwe klaore veur een
kwartje hé!"
Hij smeet ze weg één voor één, mikte even op een bonte
teddy-beer veur kleine Jan
„Wel jao of ik het nu verzuip of bij jou breng hé? Geef me
nu nog maar acht. Ik heb er veur gespaard. Het heeft het
heele jaor in 't zwijnske gezeten. Daor nu, den dieë daor die
mö'k hebbe!"
Het gold een vaas in bonte harde kleuren. Hans lachte, 't Is
beter hier weggegooid dan in de kroeg, dacht hij. Kijk, die
vaas moet hij nu hebbenvlak naast den Pierrot, 't Is toch
eigenlijk zonde van het geld, als je nagaat.
Ha, ha, haast hé zeg juf was tie nie goed? Nog eene
hier dan, hoepla."
Hoera juichten de omstanders, de ring was om een
beeldje gevallen. Hans schrok. 'tWas de Pierrot. Toeval was
het geweest. Hij had het niet eens bedoeld, de vent. Daar, de
juffrouw pakte het lachend op, gaf het hem.
„Wa ha 'k daor naoa an. Moet ik nu met zoo'n prulleke thuis
komme, met een pierlala dan krijg ik van M'rie op mijn
huid. Daor hé die vaos met die rooien raand, die heb ik ge
wonnen."
„Neen meneer", zei de ringenjuf, „hier die clown."
„Da dingske, da mag gij haouwe daar!"
Klets daar lag Pierrot op de harde steenen. 't Volk, 't
stomme volk lachte, schaterde het uit, de dronken kerel keek
stom om zich heen, lachte toen ook, baande zich een weg en
zwaaide verder het uitgalmend van
„M'rie en o, M'rie.".
In de tent schopte glimlachend een polka-kindje met haar
voetjes de scherven van Pierrot onder de toonbank, waar ze
bleven liggen tot den volgenden morgen, om dan met den karre-
man te worden mee gegeven.
Eddy.
122
