innering kromp de zieke meende slappe hand balde zich tot
een vuist, nog dieper groefden zich de rimpels, de oogen openden
zich en lieten weerspiegelen de groote smart der gewonde ziel,
een kreunend geluid ontvluchtte den, als van pijn verwrongen,
mond.
Een koele hand voelde hij op het voorhoofd, kalmeerende,
troostende woorden vingen zijn oor op. Zijn ligging werd ver
schikt, hier en daar wat aan de dekens vertrokken, het hoofd
een weinig opgebeurd om het kussen te keeren, zoodat de
nieuwe, koele kant een weldadig gevoel teweegbracht tegen z'n
koorts warme hoofd.
Een stukje ijs werd hem in den mond gelegd.
„Rust maarhoorde hij zeggen. Ja, heerlijk, rust, nergens
aan denken, zich laten meevoeren door de gedachten, die ver
dwenen naar dat groote, blanke veld, waar geen gedachten meer
zijn zacht is hethier te liggenwat smelt dat ijs
vlugtoch heerlijk zoo verkoelendde klok tikt nog,
een, twee, een, tweessst niet aan denkenrust
rust
Pan.
133
