kennen als een goed leerling en prettig kameraad en lang
zamerhand won hij aller sympathie.
Het officiersexamen liep ten einde en bij den practischen
dienst had hij zijn laatste opdracht uitgevoerd.
Een ander kwam aan de beurt en hij zette zich in de
nabijheid neder op het gras. Hij bedacht, hoe hij nu op het
punt stond in de maatschappij te treden, zooals hij zich
dit had voorgesteld. Binnen afzienbaren tijd zou hij zich in
het land van eeuwig groen en eeuwige zon bevinden. Indië
trok hem aan om al het mooie en goede, dat hij er van
vernomen had. Wel had het hem moeite gekost, eer hij
toestemming verkreeg. Voor zijn Moeder was het een slag,
waaronder zij lang gebukt ging. Maar mocht zij haar jongen
terughouden van zijn geluk, van alles, wat hij zich een
mooien plicht achtte?
Het eindexamen was voorbij. Den volgenden dag werd
hem den uitslag medegedeeld: Geslaagd als nummer twee".
,,Zeg mij na. Ik zweer trouw aan den Koning, gehoorzaam
heid aan de wetten en onderwerping aan de krijgstucht. Zoo
waarlijk helpe mij God Almachtig." Flink, gelukkig sprak
hij de eed uit, terwijl hij het vaandel vasthield. Zijn hart
zwol van trots en, op zijn plaats teruggetreden, richtte hij
zijn blik op zijn Ouders, die de plechtigheid bijwoonden.
Hij zag, hoe zijn Moeder een traan wegpinkte met het fijne
zakdoekje en hoe zij hem door haar tranen toelachtte.
Bij zijn vertrek naar Insulinde was het afscheid zwaar
en zoo lang mogelijk hield hij zijn blik gericht op de steeds
vager wordende kade, waar Ouders en familie zich bevon
den. Nog eenigen tijd leunde hij tegen de verschansing, toen
allen reeds uit het gezicht verdwenen waren.
Als het kiezel knarst onder de paardenhoeven snelt het
vrouwtje naar de voorgalerij, waar zij juist aankomt, als de
jongen" zich met het paard naar den stal begeeft.
109
