haar eenigste.
Zij dacht niet aan het geluk van die jonge menschen. Lij
vertelde haar dochter verhalen over Indië, die wanhopig over
dreven waren; beschreef Indische menschen en toestanden
op zoon wijze, dat haar dochter soms weifelde om de ge
varen en moeilijkheden in dat land te trotseeren. Echter
slechts voor een oogenblik. Want met den moed en den durf,
jonge liefde eigen, dacht ze dan, dat ze wel alles zou kunnen
trotseeren aan de zijde van haar Frans.
En deze? Och, hij had het reeds gemerkt, op welke wijze
zijn meisje beïnvloed werd, thuis. Hij nam het echter niet
zwaar op, zeker als hij was van haar liefde en de zijne.
Toen de moeder geen vooruitgang zag in de, door haar ge-
wenschte richting, besloot ze het te beproeven op een andere
manier. Zij riep Frans bij zich en maakte hem op tactvolle
wijze duidelijk, dat zij voorloopig nog niet konden trouwen,
aangezien hun beider financieele toestand zulks niet toeliet.
Zij koos haar woorden zóó goed en wist hem zulke bereke
ningen voor te leggen, dat de arme jongen, overtuigd, zijn
hoofd op de borst liet zinken en beloofde, eerst dan te zullen
huwen, wanneer hij over voldoende geldmiddelen beschikte.
Met een bemoedigend tikje tegen zijn wang, liet zij hem gaan.
Van den bleeken, bedroefden Frans vernam Mies het be
sluit. Haar verdriet was groot. Zij drong het echter terug om
hem te troosten en zij vertelde en beloofde, dat zij op zijn
eerste aankondiging naar Indië zou gaan, naar hem, naai
haar man. Het laatste woordje kwam er schuchter en blozend
uit. Frans, geheel verteederd, trok haar op zijn knie en drukte
haar fijn hoofdje tegen zijn borst.
Zoo ging Frans dus alléén naar het verre Oosten. Hij be
hield een onuitwischbaren indruk van Mies, zooals zij vóór
hem stond, één hand tegen de borst gedrukt, het ovaalvormig
gezichtje tot hem opgeheven; de lippen, kersrood, even ge-
194
