Reg ried whiskey en aspirine aan. Neen, dat zou niet
helpen, er moest iets anders gedaan, maar wat? Zij schil
derde hem den verschrikkelijken nacht, heelemaal alleen in
dat donkere huis en liet hem zien, hoe hard ze een vriende
lijke helpende hand noodig had. Reg bleef sympathiek doen.
Ten laatste excuseerde ze zich en ging naar binnen. Een
oogenblik later vroeg ze hem binnen te komen. Daar stond
een wilde vrouw voor hem, de groote oogen vol vrees, haar
bevende vingers omklemden een revolver.
„Oh God," riep ze uit, „daar heb ik dien zenuwaanval
weer. Ik wist, dat het zou komen, ik kan het niet langer
dragen. Ik zal mezelf iets verschrikkelijks aandoen. Je
mag me niet alleen laten. Neem boven een kamer, blijf hier
en help me. Mijn God, mijn God!" en ze verloor het be
wustzijn, zooals geen enkele filmactrice het haar verbeterd
kon hebben.
Ze kwam bij. „Mag ik even telefoneeren?" vroeg Reg.
„Telefoneeren, waar naar toe?"
„Mijn huisjuffrouw sluit om 12 uur de deur en ik moet
haar laten weten, dat ik niet kan komen."
„Ja, ja," zei ze, een klein glimlachje verbergend, „de
telefoon is daar."
Kalm zocht hij het nummer op, kalm vroeg hij het aan.
„Hallo, is daar 711? Heel goed. Hallo, ja, het is dringend."
„Met wie spreek je?" vroeg ze nieuwsgierig.
„Met het tehuis voor zwakzinnigen," sprak Reg met iets
ernstigs in zijn stem. „Het spijt me, dat ik niet hier kan
blijven en ik kan je toch in dezen toestand niet achter
laten, Ik zal ze vragen direct een verpleegster te sturen.
Ja, Hallo.
Met een plotseling gebaar van woede sloeg ze hem den
201
