Men had in zijn portefeuille alleen haar portret en een paar
brieven van haar gevonden. Hij kwam, maar hoe! Een ge
broken man, hulpbehoevend, een wrak. Stil pakte zij z'n
handen, zoende hem, geen van beiden sprak een woord. Ze
dacht te zullen stikken, wist niet wat te zeggen, voelde,
dat ze tegenover dit leed onmachtig stond.
Eindelijk sprak hij, vertelde haar, hoe het gebeurd was
en dat hij niet wist wat aan te vangen. Waarschijnlijk bleef
hij voor zijn verdere leven blind, moest rondkomen van het
kleine pensioen en hij wilde haar toch niet tot last zijn.
Heel zacht was zij bij hem komen zitten, had hem gevraagd
haar voor hem te laten zorgen. Uit alles sprak haar groote
liefde voor hem en hij deinsde er voor terug, die aan te
nemen, beseffend, dat hij nooit in staat zou zijn dit ooit te
vergelden. Toch bleef hij.
Een half jaar was heengegaan en zij werkte hard om
voor beiden in het onderhoud te voorzien. Toen kwam de
dag, dat hij haar sprak over een operatie, iets waarover zij
ook vaak gedacht had. Het geld daarvoor noodig, had ze
overgespaard. Het gebeurde en nu was de operatie afge-
loopen, maar het was een mislukking geworden.
Hij leed ontzettend. Zou dit zoo moeten blijven, nog
jaren lang? Even opende Fer de oogen, kreunde en draaide
z'n hoofd naar de plaats, waar ze zat, alsof z'n blinde
oogen haar konden zien. Zacht fluisterde hij haar naam.
„Elly, blijf bij me, zal je niet van mij weggaan? 'k Heb
je zoo noodig, die pijn is niet om uit te houden. God,
waarom me hiermee gestraft, waarom me niet liever gedood?
Elly, kun je me dan niet helpen?"
Stom zat ze naast hem, niet durvend spreken, bang, haar
stem te laten hooren, die haar zou verraden. Zij moest
sterk zijn terwille van hem, zij was alles voor hem, moest
314
