baren wil voorwaarts om hoe dor de weg ook was het
heerlijk doel te bereiken.
Belofte, waarborgende het vaandel de plaats te geven,
die het toekomt, het te zullen verzorgen en te koesteren met
liefde en ontzag, het dundoek waardig.
Woorden, die in den vorm niet kunnen worden weerge
geven, maar waarvan de inhoud met zijn ziel, de emotie,
bleef; iets wat niet ontnomen kan worden.
Toen het groote gebeuren, het binnendragen van het vaan
del binnen het kasteel. Der traditie getrouw, zal het voor-
loopig verblijven in de kapel van Huize Doorwerth.
Langzaam schrijdt, als gold het een gewijden tocht, de
kleine stoet. De zomerwind ontplooit zachtkens het dun
doek, als wilde dit een vaarwel wuiven.
Nog eens gaan de sabels der rijdende-artilleristen pye-
senteerend omhoog; weer straalt een aureool van licht en
glans op de stalen zwaarden en koperen trompetten.
En weer klinkt aangrijpend-mooi het trompetgeschal, nu
als laatste groet van het Nederlandsche leger aan het kost
bare symbool van krijgsmansdeugd en krijgsmanseer.
Onvergetelijk oogenblik. Van uit het op opgeheven zwaar
den, gestoken trompetten en glanzend metaal van uniformen
en uitrusting duizendvoudig weerkaatste zonlicht, van uit het
geschetter van tientallen koperen monden, het hoefge-
schraap, gebriesch en gehinnik der vurige paarden, komt
het plechtig binnengedragen vaandel in de eerbied afdwin
gende stille rust van den kapel van Doorwerth.
Deuren sluiten zich. De hoofden zijn ontbloot. Gedempt
valt het licht door de smalle, hooge ramen over preekstoel,
banken en tegelvloer.
Binnen die hoogopgaande muren, waar het vaandel neer-
266
