Hij ging niet verder, want een zeker schuchter gevoel
belette hem dit. En voor de avond vol was, noemde zij hem
Alfred en hij haar Violet. Vlug, lezer? In sommige gevallen
gaat het nog veel vlugger.
Hoe kwam het, dat hij zoo n gevoel van wrevel over zich
kreeg, als een ander met haar danste en lachte? Ze was
toch niet meer voor hem dan één zijner dames-kennissen.
En toch volgde hij haar met zijn oogen, als ze zich door
de zaal bewoog en was gelukkig, als hij een blik uit haar
oogen ontving. Wat wist hij toch betrekkelijk weinig van
haar; alleen haar naam en haar wezen, dat hem betooverde.
Blue Violet.
Hij zag haar een heele week niet meer, maar vergeten was
hij haar geenszins.
Als hij uren in zijn fauteuil zat en peinzend voor zich
staarde, als hij 's nachts den slaap niet kon vatten en óm
en óm woelde, dan dacht hij aan haar.
,,Blue Violet, als deze bange onrust, als dit onafgebroken
denken, dit smachtend-verlangen naar jou, dit illusionee-
ren, als dat alles Liefde is, ja, dan heb ik je lief met alle
Liefde die er in mij is.
Fortuna was hem goedgezind, want hij ontmoette haar
weer op een bal, gegeven ter eere van het 25-jarig jubileum
van Lady en Lord Heartmore. Het weerzien was voor hem
één van de gelukkigste oogenblikken, vooral juist nu hij
dacht haar nooit meer te zullen ontmoeten.
Ja, den komenden Dinsdag zou hij bij haar thuis komen
tea-en.
Parkstreet 21. Hij zou op tijd wezen. Het was gek, maar
met haar wou de conversatie niet erg vlotten. Hij sprak
weinig, ofschoon hij haar zooveel te vertellen had en was
het wonder, dat ze dan spraken met hun oogen en zich voel
den, alsof ze samen een geheimpje hadden, wat ze lang
296
