ter aankomen. Vreemd doet dat aan, een stad zonder
menschen. Tramlijnen, trottoirs, alles wijst op een druk
verkeer en iets onlogisch komt bij ons op.
Langs de buitenwijken komen we in het centrum.
We hebben vast een grooten omweg gemaakt door de
stad. Maar wat komt het erop aan. We fietsen maar door,
zonder eigenlijk goed te beseffen waarheen.
Opeens staan we voor het groote stationsgebouw en
als door dezelfde gedachte beheerscht zeggen we: „Laten
we hier wat rusten".
Het is een ingewikkeld gebouw, nieuw en de kille
ochtendwind blaast er van alle kanten omheen. Nergens
een beschut plekje, nergens een hoekje buiten den wind
maar al spoedig doet de neiging tot comfort onder voor
de behoefte tot slapen. Overjas en broodzak zijn vol
doende en in een klein portiekje liggen we broederlijk
naast elkaar.
Het knarsen van sloten, het opendraaien van deuren
doet ons ontwaken. Als een warme uitnoodiging, als
uitgebreide armen staan daar de groote, zware deuren
van de stationshall open, in het half licht zien we
lange banken tegen den muur staan, een warme lucht
komt langzaam glijdend naar ons toe en als één man
staan we spontaan op, nemen onze broodzakken en over
jassen mee en stappen de hol-klinkende hal binnen. Alles
is nog gesloten, de loketjes zijn dicht, toch lijkt het of
het geroezemoes en leven van den vorigen dag nog hangt
in de duister gebleven hoeken, tegen het plafond.
Schuchter treden we binnen, ongewend als we zijn aan
zulk een stilte in een station. Een vaag gevoel maakt
zich van ons meester. Zijn er werkelijk geen menschen?
161
