Het laatste, wat hij dien avond van haar zag, was
haar slanke figuurtje in de deuropening, dat naar hem
wuifde.
Dien nacht, toen hij niet slapen kon, zag hij dat wui
vende figuurtje weer, telkens weer en hij wist, dat hij
haar lief had en dat die liefde beantwoord werd.
Het heele leven, waarop de mensch zoo trotsch is,
wat hem onderscheidt van de stof, dat leven, hetwelk
hij meent te kunnen besturen, is een schaakspel met het
noodlot.
Maar 't is een somber schaakspel met U, afgrijselijk
fantoom.
Gij valt steeds aan en wij kunnen slechts met sidde
rende hand stuk na stuk verschuiven in een wanhopige
verdediging.
Totdat uit uw mond klinkt: „Schaak".
Dan verdwijnen alle stukken, dan zien we nog slechts
dat ééne, ons grootste stuk, dat wordt bedreigd.
Daar slaan we mee op den vlucht en gij, met uw cy
nische lach, begint de vervolging en telkens weer klinkt
het: „Schaak".
Waarom toch laat gij ons telkens weer een kans?
waarom toch niet ineens: „Mat"?
Behaagt het U dan ons moe te laten hollen?
Verschaft het U dan meer genoegen de moe gestre-
dene te vangen op: „Schaak", dan de nog weerbare op:
„Mat"?
Hij zocht afleiding in een dancing.
Waarom moest ook zij met dien derde in die dancing
komen?
186
Hc
