hem den adem schier benam en alle lust tot avontuur schielijk deed verliezen. Een trillend handje brengend naar het hoofddeksel, deed hij alzoo schuchter een po ging tot retireeren. En twee welgeoefende krijgsmansoogen namen fluks het treurige beeld van dezen roekeloozen Zuiderling op, blikten in zijn verdwaasd uiterlijk, richtten zich dan meer omlaag om tenslotte pijnlijk lang gevestigd te blij ven op een paar ongeschoeide voeten, die wit plekten op het gras en dit nu had, wat wel te begrijpen is, fu neste gevolgen. Want onverbiddelijk kwam nu de be angstigende, in eenige verbazing geuitte vraag: „Maar, waar zijn dan uwe schoenen?" Eilieve, hoe had het antwoord moeten luiden? Een tijdspoos van ongekende spanning trad in; Zorro's her senen werkten met een razende snelheid, vormden ant woorden, verwierpen die weer even vlug, maakten er weer nieuwe, nog dwazer dan de vorige Tot, wijzend naar omlaag, Zorro, de avonturier, in wanhoop uitriep: „In gindsche wateren getuimeld, o Heer!" En het wintei zonnelicht weerkaatste met dansend ge schitter op het ijs, dat in den singel lag. FRED. 199

Tijdschriftenviewer Nederlands Militair Erfgoed

Almanak der Koninklijke Militaire Akademie | 1930 | | pagina 215