hem den adem schier benam en alle lust tot avontuur
schielijk deed verliezen. Een trillend handje brengend
naar het hoofddeksel, deed hij alzoo schuchter een po
ging tot retireeren.
En twee welgeoefende krijgsmansoogen namen fluks
het treurige beeld van dezen roekeloozen Zuiderling op,
blikten in zijn verdwaasd uiterlijk, richtten zich dan
meer omlaag om tenslotte pijnlijk lang gevestigd te blij
ven op een paar ongeschoeide voeten, die wit plekten
op het gras en dit nu had, wat wel te begrijpen is, fu
neste gevolgen. Want onverbiddelijk kwam nu de be
angstigende, in eenige verbazing geuitte vraag:
„Maar, waar zijn dan uwe schoenen?"
Eilieve, hoe had het antwoord moeten luiden? Een
tijdspoos van ongekende spanning trad in; Zorro's her
senen werkten met een razende snelheid, vormden ant
woorden, verwierpen die weer even vlug, maakten er
weer nieuwe, nog dwazer dan de vorige
Tot, wijzend naar omlaag, Zorro, de avonturier, in
wanhoop uitriep:
„In gindsche wateren getuimeld, o Heer!"
En het wintei zonnelicht weerkaatste met dansend ge
schitter op het ijs, dat in den singel lag.
FRED.
199