't eerst zijn zinnelooze taal te praten. Hij was kalm, heel
kalm en wat hij zei scheen opgebouwd te zijn uit gedachten,
welke dien nacht in zijn hoofd ontstaan waren.
Sacha klopte hem op den schouder, de anderen lachten,
maar zijn vriend Igor werd plotseling doodsbleek.
„Wat is dat, wat is dat?' vroeg hij mij hulpeloos, „jij
kunt 't weten, jij bent toch dokter in Odessa geweest
„Ik weet het niet Igor
Ook de anderen begonnen iets verschrikkelijks en onbe
grijpelijks te vermoeden. Ze keken verschrikt naar elkaar
en naar Dmitri, die stond te praten.
„Wat is dat nu voor onzin, die je vertelt, Dmitri?" be
gon Sacha. Hij hief afwerend de hand op, volkomen in
gedachten.
„Jullie begrijpt misschien niet, wat 't zeggen wil dood
te zijn, anders hadden jullie niet kunnen lachen zooeven.
Het is niet, dat je niet meer leeft, dat is zoo erg niet,
dat is eigenlijk heel prettig, want het leven is op den duur
toch niet vol te houden."
„In Moskou dan, Dimtri", vroeg ik ,,daar was het toch
goed." Hij peinsde. ,,In Moskou
Plotseling begon hij te lachen ,,Vond je het daar zoo
grappig
Dmitri Petrowitsch en ik hadden samen te Moskou gestu
deerd. Ik was er reeds eenige jaren toen hij kwam. Hij
was meestal heel stil en bleek, bijna verlegen. Zijn oogen
waren rusteloos en peinzend en oogenschijnlijk leek hij op
een van die stille bescheiden jongens, zooals de universiteit
er meer telde.
Maar nu en dan sloot hij zich plotseling bij ons aan,
dronk als een duivel en vocht als een bezetene. Tweemaal
gooide hij met bevende handen een mes naast m'n hoofd
in den wand, en soms danste hij de wilde dansen van z'n
147
