geboortestreek, zoo wild en zoo gevaarlijk, dat wij allen
als door dezelfde krankzinnigheid werden aangegrepen
Aan de overzijde bij den vijand begon opnieuw een hevig
vuur.
,,Ga je gang maar," lachte Sacha zenuwachtig „we zitten
hier goed gedekt."
Het geratel van de mitrailleurs was het ergste.
„Waarop vuren ze toch achter ons, Fedor vroeg Igor mij.
Op het voorterrein en achter ons was alles afgebrand en
omgewoeld, hier en daar groeide op een leemkluit nog een
groen sprietje, als door een wonder gered. „Fedor, weet
jij waarom alles zoo is", begon Dmitri opnieuw, weet jij
waarom we leven, weet jij waarom we denken, om dan
heelemaal te verdwijnen
Het ergste is immers niet, dat we sterven, maar dat we
verdwijnen, verdwijnen, hóór je Jgor, verdwijnen.
We gaan niet weg van den aardbodem, maar we verdwijnen.
Hebben jullie gisteren dat halfvergane paardenlijk gezien,
waar we langs zijn getrokken Het was niet groot en van
den staart was nog de kleur te zien. Iemand, die het paard
gekend heeft kan nog zeggen „dat is 'm, je ziet het daar en
daar aan." Maar hoe zal het zijn over eenigen tijd, na een
paar maanden
Ach, Igor, Igor, onze lichamen vergaan en alles wat aan
ons deed denken, alles wat van ons was verdwijnt lang
zamerhand
Ik kan nu nog zeggen, jij bent Igor en jij bent Sacha
en jij," hij keek mij aan „jij bent Fedor, ik kan het zien
aan je gezicht, je gestalte, je oogopslag, maar over eenigen
tijd, wie zal dat dan zeggen, wanneer onze stof zich heeft
vermengd met den grond
Plotseling keerde hij zijn doodsbleek gezicht naar ons
allen toe.
148
