Hij ziet een paar gesloten oogen voor zich, een gestorven
gezichtje en een geestigen mond, die voor eeuwig verstild is.
Hij ziet de muren van Parijs en bedenkt, wat hij geweest
is en wat hij zal worden, één van de heerschers over deze
donkere huizen en muren, een ster van de Republiek.
Een donker gebouw doemt op en verdwijntweer een
donker gebouw, een gevangenis
„Maria" fluistert hij „Maria.
Wat is dat nu Sarrat, machtige van de Süreté,
heerscher van tien gevangenissen en succesvol moordenaar
van twintig menschen.
Sarrat schreit.
Twee dagen later, op een winderigen nazomermorgen,
werd madame de Larcy naar de guillotine gevoerd en
terechtgesteld in naam van de vrijheid en gelijkheid der
menschen en die der Fransche Republiek.
Zij werd op haar rustbank gevonden glimlachende in haar
slaap.
Misschien droomde zij van iets, dat wonderlijk was en
onbereikbaar, misschien bleef die droom haar voortdurend
bij, haar glimlach bleef bestaan boven de hoofden der
menigte, die haar volgde en die zich beheerscht voelde door
één gedachte, welke zij alleen meende te haten.
Haar wonderlijke blik bleef vreemd en onberoerd en trof
tenslotte dien van Sarrat, die bleek en vermoeid stond te
wachten.
„Dantonburger Danton" fluisterde hij, „heb ik
geen gelijk gehad, zij glimlacht, op het moment, dat zij gaat."
Dat is geen vrouw, Danton, ik ben blij. dat ik door
gezet heb."
Danton staarde in de heldere lucht, die over Parijs hing.
169
