HANDENSPEL.
Met het vertellen van deze geschiedenis, verraad ik het
geheim van twee onschuldige handen en daarvoor moest
ik me eigenlijk schamen, maar men schaamt zich zoo vaak,
dat het een gewoonte is geworden en het is niet moeilijk
in een gewoonte te volharden.
Misschien zijn die handen ook niet zoo onschuldig, maar
in ieder geval is het hün geheim en niet het mijne en de
woorden, die ik hoorde zijn dat nog minder; die woorden
zijn het geheim van twee menschen, die een engel in hun
ziel en den duivel in hun bloed hebben en .zooiets kan men
niet verraden.
Het spel speelt zich af in een eenvoudigen tuin, die in
den zomerzon een paradijs tracht te worden; de lucht is
licht en blauw en de struiken glanzen groen en vochtig.
Door de struiken heen is een tafeltje zichtbaar, eenvoudig,
