Niet doet my meer erbarmen
In mijnen wederspoet
Dan dat men siet verarmen
Des Coninoks land en goet;
Dat u de Spaengiaerts crencken
O, edel Neerlandt soet!
Als ick daer aen ghedencke,
Mijn edel hert, dat bloet.
Als een prins opgheseten
Met mijner heyres cracht,
Van den tyran vermeten,
Heb ick den slach verwacht,
Die, by Maestricht begraven,
Bevreesden mijn ghewelt;
Zijn ruyters sach men draven
Seer moedich door dat velt.
Soo het den wil des Heeren
Op die tijt hcid gheweest,
Had ik gheern willen keeren
Van u dit swaer tempeest;
Maer de Heer van hier boven,
Die alle dinck regeert
Die men altyt moet loven,
En heeft et niet begheert.
Seer prinslick was gedreven
Mijn princelick ghemoet;
Stantvastich is ghebleven
Mijn hert in teghenspoet;
Den Heer heb ik ghebeden,
Uyt mijnes herten gront,
Dat hij mijn saeck wil reden,
Mijn onschult doen oirkont.
Oorlof, mijn arme schapen,
Die zijt in grooten noot,
U herder sal niet slapen,
Al zijt ghy nu verstroyt.
Tot Godt wilt u begheven,
Syn heylsaem woort neemt aan,
Als vrome christen leven,
Tsal hier haest sijn ghedaen.
