nend op de grootste steenklompen, omgeven door bundels
draden van het hoogspanningsnet, ongenaakbaar als een
regenboog, de spoor- en verkeersbaan.
Als een simpele vlek in de diepte, lag het uit piëteit ge
spaarde stukje Oud Breda. De Bouw Trust had het gered
door middel van de Slou's duizend meter overspanning, en
nu was het de bedevaartplaats voor elk rechtgeaard Neder
lander, die in zijn vooruitstrevend hart nog wat ruimte had
voor belangstelling in het oude. Heintje keek en schrok, een
schok doorliep hem van boven naar beneden; er brak iets
in hem en zijn hersens begonnen koortsachtig te werken.
De verwachtingen en idealen van zijn opgepropt brein, aan
gewakkerd door de fantastische verhalen van zijn vader,
bijna tot legenden geworden, maar met een fijne, oprechte
paraatheid, kregen een beslissenden tik. De oude academie
met voorplein, colonnade, hoofdpoort en haar massa's bij
gebouwen, de Bredasche kerk, met den slanken, mooien
toren, dien je vanuit den heelen omtrek kon zien, waren
dingen, die in Heintjes verbeelding, onder de vertellingen
van zijn vader, gegroeid waren als draken in overleveringen,
en geworden tot effectieve middelpunten, waaromheen de
grondslagen van zijn jeugdfantasieën zich gegroepeerd
hadden. Daar lag nu de basis van zijn verbeelding; dood,
zooals alles dood is op een luchtfoto. Speelgoed; een klein
rechthoekig gebouwtje, dat, behalve een zekere bouwvallig
heid, niets bijzonders had. In een jonge naïeviteit had hij het
zich gedacht als een machtig kasteel en nu zou het door
een modern meisje waarschijnlijk met een ,,0, kijk eens,
wat een schattig huisje!" worden gekenschetst. Verder
gingen Heintjes gedachten; ze sprongen ook op andere
verschillen tusschen zijn vader en hemzelf; zijn hersens ver
zamelden, verwerkten, en uit een chaos van indrukken kwam
helder Heintjes conclusie naar voren. Hij had afgerekend
met alles wat zijn ouwe heer hem verteld had, alles was toch
anders, nergens kon hij zich meer op oriënteeren, elke voor
stelling, door vaders verhalen in het leven geroepen, bleek
toch onwaar en moest uit zijn gedachten gebannen worden.
Zelf moest hij zien. Zelf waarnemen en dan pas zijn eigen
conclusies trekken. Een nieuw deel van zijn leven ving nu
122
