laden en de klewangs getrokken, waarna we schuchter onze
opstelling gingen innemen.
Onder de takken van een omgevallen eik vond ik een goed
verborgen opstellingsplaatsje. Slechts door enkele kleine
gaatjes in het loover kon ik zien, dat het lichter werd, wat
het bosch een nog spookachtiger aanschijn gaf, terwijl het
tevens meer in actie kwam. Aanhoudend klonken er vage,
ondefinieerbare geluiden, waartusschen nu en dan die be
angstigende gil te hooren was, nu eens als een nood
schreeuw, dan weer als een jankende lach, maar steeds
even luguber.
Ik voelde mijn aderen zwellen en hoorde mijn hartslag. Ik
was bang, dat er iets zou gebeuren en toch hoopte ik op
ietsiets wat me uit die spanning kwam verlossen
Dat „iets" kwam: door het gebladerte zag ik een nevel, een
waas, ongeveer twee meter hoog, langzaam op mij afglijden.
Het was vormloos, een soort damp, waarover een eigenaar
dige gloed lag. Ik kon niet meer ademen. Langzaam, geluid
loos kwam het naderbij, steeds dichter en dichter, het drong
door de kruin van den gevallen eik, het strekte zich naar mij
uit en wilde mij omvatten. In doodsangst wilde ik opstaan;
om hulp schreeuwen... pang, pang.
„Sergeant daar ligt er één!" en met een schok werd ik
wakker. M.
120
