261
infanterie, een volle batterij en de hoofdmacht onzer rui
terij. Dit detachement komt na 24 uren terug, en be
richt ons dat er te Bajazet slechts een duizendtal zieken
waren. Wederom 24 uren verloren, en voortaan de on-
mooglijkheid Ismail in te halen, zelfs met geforceerde mar-
schen.
Den lOen, te Myssoer, verliet ik het detachement. Ern
stige redenen bewogen mij dit besluit te nemen en alzoo
den post te verlaten, dien men mij toevertrouwd had.
Sinds bijna drie weken lijdende aan koorts, de maag ge
heel werkeloos en mij nauwlijks te paard kunnende hou
den, was ik weinig geschikt om de koude te verduren,
die feller en feller zou worden in het hooge gebergte,
dat men door te trekken had, en de moeilijkheden van-
het kampleven, die alle dagen toenamen. Niet langer
nuttig kunnende zijn, werd ik schadelijk door iemand an
ders te beletten de taak te vervullen, die ik aanvaard
had. Ik vertrok dus, niet zonder leedwezen, ik beken
het, want ik liet daar goede vrienden achter, met wie
ik den aangevangen veldtocht had willen eindigen, en niet
zonder een dankbare herinnering te bewaren van de uit
muntende ontvangst, die ik in de staven van het deta
chement te Erivan ondervonden heb.
Denzelfden dag om elf of twaalf uur des nachts was
ik te Igdir.
Ik kon mij niet weerhouden na te denken over dien
zonderlingen marsclidien men den tijd gehad had lang
vooruit voor te bereidendaar de terugtocht van Ismail
een sinds lang vooruitgeziene zaak waseen marschdie
snel moest zijn op straffe van nutteloos te wezen, en die
langzamer werd volvoerd dan de gewone marschen, die
wij zoo dikwijls hadden afgelegd. Is het slechte inrich
ting van de intendancegebrek aan stoutmoedigheid, aan
besluitvaardigheid in den opperbevelhebber, of wel een
