157
gen jare liet onderstaande belangwekkende verhaal mede.
Toen de vorst van Khokand, Khudojar Khan, door
eene revolutie van den troon gestooten en in de regeering
door zijn zoon opgevolgd wasliet do generaal Kauff-
mann aan dezen weten dat liijniettegenstaande op het
Russische gezantschap geschoten washet nieuwe bestuur
zou erkennenmits dit het vroeger met Rusland gesloten
tractaat erkende. Men zag in deze welwillendheiddie
dienen moest om alle moeilijkheden te vermijdenslechts
een bewijs van zwakheid; het antwoord op het gedane
voorstel wasdat de Russische grenzen overgetrokken
een paar poststations verbrand en de postmeesters vermoord
werden. Kauffmann kon dus wel niet anders doen dan eene
kolonne uit te zendendie de grenzen moest bewaken en
paal en perk moest stellen aan dergelijke vijandelijkheden.
Dit gaf natuurlijk weldra aanleiding tot botsingenten
gevolge waarvan de Russen het land binnentrokken. Zij
marcheerden naar Namangan, welke stadna een bombar
dement van eenige urenstormenderhand genomen werd.
Het Russische detachement was echter niet sterkdaaren
tegen was de vijand talrijkdapper en min of meer gedis
ciplineerd en de Russen kwamen dus al spoedig tot de over
tuiging dat zij niet in staat waren Namangan te behouden.
Zij trokken dus naar de grens terug, doch werden on
middellijk gevolgd door de Khokandiërs, die hen met groote
hevigheid aanvielen en voortdurend afmatten. De toestand
werd dus vrij hachelijk; op den derden dag van de te
rugtocht had de Russische infanterie nog slechts 15, de
cavalerie nog naar 3 patronen per man, en men zou nog
minstens drie dagen moeten marcheeren voordat men op
versterking of ondersteuning kon hopen. De generaal
Trotsky, die het detachement aanvoerde, begreep dus dat
iets moest gedaan worden om dit onophoudelijk gevecht
te doen ophouden. Hij had in t geheel ongeveer 800
