36
Men kan met vrij voldoende zekerheid aannemen, dat
zoodanig duel bij de Ouden niet bekend'was. Wel le
vert de Oude Geschiedenis ons een tal van voorbeelden
op van bijzondere gevechtendoch dit waren slechts epi
sodes uit oorlogen van volken tegen volken, en zij dienden
dikwerf om den geheelen oorlog of een algemeenen strijd
onnoodig te maken of te beslissen.
Zoo bijv. heeft men de gevechten van Achilles en
Hectorvan David en Goliathvan de Horatiussen en
Curatiussen, van Manlius Torquatus en Valerius Corvus
tegen Gallische opperhoofden.
Zoo hadden de oude Galliërs de gewoonte om hunne
feesten door bloedige onderlinge gevechten te besluiten
doch dit waren niet de duelszooals wij die bedoelen.
Evenmin kunnen de Olympische worstelingen en die
der Gladiatoren bij de Romeinen duels genoemd worden.
De eerste sporen van dueldat is van beslechting van
een bijzonder geschil door de wapensvindt men bij de
GermanenFranken en Longobarden.
Bij die krijgshaftige volken, die zich aan geen rechts
pleging wilden onderwerpennoch den lust hadden om
het recht te bestudeerenwerden alle geschillen door het
zwaard beslist. Het was het recht van den sterkste, in
zijne oorspronkelijke eenvoudigheid.
De Germanen bestreden elkander om redenen van moord
diefstal of beleedigingen. Zij waren uiterst gevoelig op
hunne reputatie als soldaatde grootste beleediging was
dan ook het verwijt, dat men zijn schild verloren of ver
laten had. Het hoofd der familie was scheidsrechter.
Later werd de strijd aan regels onderworpenen de be
slissing aan de opperhoofden opgedragen, die in de plaats
van het duel dikwerf eene boete stelden.
Een oude Zweedsche wet schrijft het volgende voor:
„Indien een man tot een ander deze beleedigende woor-
