50
delijk gewond; hij werd daarvoor echter niet vervolgd,
maar slechts eenigen tijd buiten betrekking gesteld.
In 1813 werd een officierdie bekend stond als
twistzoeker, betrapt, zittende in een sloot, terwijl zijne
compagnie in een hevig gevecht was. Hij werd gecas
seerd. Bij die gelegenheid zeide Napoleon„Ik reken
bij een duellist nooit op een heldendaad."
Het code-pénal van 1810 zwijgt over het duel. Onder
de regeering van Napoleon I schijnt het duel in de
burgermaatschappij weinig te zijn voorgekomen, de au
toriteiten bemoeiden zich er niet mede. Ook na den val
van Napoleon liet men het duel ongestraft, afgaande
op het stilzwijgen van het code-pénal.
Sedert 1818 veranderde men in Frankrijk van meening
en regende het vervolgingen. Menigeen zag zich bedreigd
met de doodstraf voor eene daad, die hij meende, dat
vrij was. In 1818 veroordeelde het hof van Montpellier
iemand, die zijn tegenstander in een duel gedood had,
wegens manslag. In cassatie gekomenwerd het vonnis
vernietigdaangezien er niet voldoende onderzocht was
of de veroordeelde ook in het geval van wettige zelfver
dediging verkeerd hadvan duel werd niet gesproken.
De zaak werd verwezen naar het hof van Toulouse.
Dit hof verklaarde, dat er duel had plaats gehad, en
dat de manslag, in duel gepleegd, niet uitgesloten was in
de straffen van het code-pénal.
Doch ook dit vonnis werd door het hof van cassatie
vernietigdop grond dat het duel is eene vooraf bepaalde
overeenkomst, waarin de kansen van aanval en verdedi
ging gelijk staan, en dat zulk een gevecht, aan weers
zijden met gelijke kansen en zonder trouweloosheid of
verraad gevoerdniet behoort tot de gevallenwaarvan
het code-pénal spreekt.
Daarentegen verklaarde het hof van cassatie in 1821,
