122
nen deze zwarten in de gelederen warm te worden, te
juichen en te dansen, en wilden met alle geweld voor
waarts maar als zij vernamendat de Artillerie genomen
en hunne makkers geslagen warenwierpen zij hunne
geweren wegbraken door de gelederen en liepenmet
hunne krissen en bajonetten gewapend, onder een ver
schrikkelijk geschreeuw van amok, amok! naar het voor
front, toen zij, aldaar gekomen, de brug in den brand
staan vonden! Het was door deze hindernis gedeeltelijk
en de zorg van eenige hoogere en mindere officierendie
den vijand op den zelfden morgen aan eene moorddadige
slagting ontkomen deed. Jammer was hetzoowel voor
de algemeene goede zaak, als voor hen, die het slagtoi-
fer van de onkunde waren geworden, dat onze troepen
op dezen noodlottigen morgen zich niet in de handen van
eenen kundigen aanvoerder hadden bevonden. Deze zoude
toch zeker, nadat het geschut en het klein geweer hun
ne eerste uitwerking gedaan haddende gelegenheid
opgezocht hebben, om op het eene of andere punt met
het blanke geweer in de vijandelijke gelederen te drin
gen. Zelfs had zich zulk eene gelegenheid gedurende
het gevecht reeds eenmaal voorgedaan. Waarom alstoen
niet dadelijk met geweld doorgedrongen? De Generaal
Jumel konde zich onmiddelijk met de reserve verster
ken, en in geval men gezien had, dat de voordeelen
min of meer aan onze zijde gebleven warendan im
mers konde menhem weder naar omstandighedendes-
noodigmet de geheele magt ondersteunendoor welke
handelingen het waarschijnlijk was geworden, dat men
den vijand eenen allergevoeligste!) slag zoude hebben
toegebragt.
Het even gezegde gevecht had almede op den laatste
geenen geringen indruk veroorzaakt. Zijn getal aan dooden
en gewonden overtrof verre dat der onzen, terwijl het aan-
