AFSCHEIDSWOORD.
Omstandigheden van geheel particulieren aard hebben mij genoodzaakt,
Indiê voor twee jaren te verlaten.
Het gevolg daarvan is, dat ik de redactie van dit tijdschrift op het
einde dezer maand aan andere handen overgeef.
Ik doe dit met leedwezen, omdat ik mag veronderstellen, dat met die
redactie van af 1 Januari 1879 toen zij mij werd opgedragen tot
heden geen onvruchtbare arbeid is geleverd.
Onder deze redactie klom het aantal betalende inteekenaren immers
van 4G5 tot 900. Ik noem deze cijfers alléén om het aan het oordeel
van hot leger over te laten of de richting en strekking van het tijdschrift
in de laatste drie jaren mogen worden geacht, al dan niet de goedkeu
ring weg te dragen van de meerderheid van het Indisch officierscorps.
Toen ik als redacteur optrad, zeide ik o. a. „Het Tijdschrift moet
voor zich zelf spreken. Richting en strekking zullen uit den inhoud er
van blijken." Wat gebleken is, behoef ik thans niet te zeggen.
Het tijdschrift heeft gesproken. Als orgaan van het Indisch officiers
corps. Het lieeft voor zijne belangen gestreden. Het heeft er naar ge
streefd, het eervolle van den militairen stand in Indië goed te doen uitko
men en te leeren, Indiê als ons tweede vaderland lief te hebben. Het
is voor waarheid en recht, waar deze niet werden geëerbiedigd, in de bres
gesprongen en dat: zonder aanzien des persoons. Het heeft getracht, den
Indischen officier duidelijk te maken, wat hij in onze koloniën waard is,
zonder overschatting, maar ook zonder geringachting. Kortom, het heeft
zijne tegenstanders onder de oogen gezien en er voor gewerkt, het leger'
als onderdeel der staatsinrichting, op het daarvoor bestemde standpunt te
brengen, uit innige overtuiging, dat het Indische leger, met het oog op
het maatschappelijk en staatsbelang, in eere gehouden moet worden en
meer waardeering verdient dan het gewoonlijk ten deel valt.
Aan allen, die mij gedurende drie jaren met hunne intellectueele krach
ten hebben gesteund om het tijdschrift meer en meer te maken tot orgaan
