90
Yoor wat dienaangaande het grondbeginsel onzer militaire wet
ten is, is kennismaking aan te hevelen met de onlangs verschenen
brochure van den heer Koolemans Beynen„De kenmerken van
desertie."
De bestraffing der desertie is in de nieuwe wetboeken zeer verschil
lend, doch allo komen daarin met het onze overeen, dat desertie naai
den vijand met den dood wordt gestraft (C.W. 107).
De deserteur schendt de plicht der trouw door de vlucht. Er be
staat echter nog een andere wijze van schending der militaire trouw,
en wel door: zelfmoord en zelf verwonding.
In het algemeen werd zelfmoord door de Romeinen niet als misdaad
beschouwd. "Wanneer hij niets misdaan had, dat als misdaad moest
worden aangemerkt, ondervond de zelfmoordenaar, met opzicht tot
nalatenschap noch begrafenis, eenige nadeelige gevolgen.
Yoor de soldaten, wier leven ingevolge hun eed aan den Staat
toebehoorde, waren echter geheel andere grondbeginselen geldend.
De soldaat, die zich wegens rechtmatige oorzaken van het leven trachtte
te berooven, werd met verwijdering uit den dienst, degene echter,
die dit uit afkeer voor den dienst poogde te doen, met den dood
gestraft.
Had een soldaat zich werkelijk van het leven beroofd, dan werd
slechts dan zijn nalatenschap geconfisceerd, wanneer hij het wegens
een misdaad gedaan had.
Yolgens onze moderne begrippen is in het algemeen zelfmoord niet
strafbaar, en vindt men in de tegenwoordige strafwetten, evenmin
als in de onze, strafbepalingen tegen den zelfmoord.
Bij zelfverwonding was het anders. De Romeinsche schrijver Am-
mianus deelt mede, dat de Romeinen zich voor den militairen dienst
ongeschikt maakten door het afhakken van den linkerduim, omdat
daarmede het schild werd gevoerd. Het is echter duidelijk, dat dit
eerst is voorgekomen in de tijden toen alles reeds in verval was,
want vroeger was de krijgsdienst een eeredienst en een voorrecht der
hoogere standen.
Zie daaromtrent het opstel van Metis in het Indisch Militair Tijdschrift No. 12
van 1882. Red.